Muisje
Forum gebruiker
Samenvatting
Kun je je voorstellen om geforceerd terug te veranderen in een peuter? Dat is het lot van de depressieve, hopeloze en suïcidale Jacob, een 22-jarige jongeman uit de US, Virgin Islands. Om zijn leven te redden ontvoert zijn therapeut, Simon samen met zijn vrouw Angelique, hem en krijgt hij een medicijn toegediend dat hem letterlijk terug transformeert naar een peuter. Dit verhaal speelt zich af in Washington en vertelt de maand waarin Jacob emotioneel en mentaal terug veranderd in een peuter.
Inhoudsopgave
Het verhaal, Jacobs' Regressie bestaat uit 24 hoofdstukken en is geschikt voor alle leeftijden.
De credits blijven uiteraard voor de originele auteur, CalebTheReaderWriter.
Origineel (Engels): Jacob's Regression
Auteur: CalebTheReaderWriter (Wattpad)
Vertaling: Muisje
Copyright Nederlandse versie: ABDLForum in samenwerking met auteur
Het vertalen kost tijd, dus er zal in delen hoofdstukken worden geplaatst.
Feedback of commentaar is welkom!
Veel leesplezier!
Hoofdstuk 1: Jacobs' depressie
Een dichtslaande deur in de verte schokte Jacob wakker. Terwijl hij wachtte tot het bonzen in zijn borst voorbijging, hoorde hij een schreeuw in de verte die zijn vermoedens bevestigde. Dat moeten wel de buren zijn die weer ruzie hebben. Verdorie.
De jongeman rekte zich uit en haalde zijn mobiel onder het kussen vandaan. De gepauzeerde video op het scherm herinnerde Jacob eraan dat hij de hele ochtend doorbracht met het roken van wiet en het kijken van porno om zo te proberen zijn emotionele pijn weg te masturberen. Hij veegde de ongelezen meldingen op zijn telefoon weg zonder er maar naar te kijken en gooide het apparaat naar de andere kant van het bed.
Jacob stond op het punt terug in slaap te vallen toen er op zijn telefoon een alarm afging. Hij knipte zijn ogen open en overwoog even om de telefoon, die in zijn lakens zijn gewikkeld, tegen de muur te gooien, maar besloot in plaats daarvan om met zijn handen voelende over de lakens zijn telefoon te vinden. Toen hij eindelijk het apparaat pakte, besefte hij dat het geen telefoongesprek was over een onbetaalde rekening, maar de wekker voor de herinnering die hij had opgesteld. Hij moest zijn appartement meteen verlaten als hij op tijd voor zijn therapieafspraak wilde zijn.
Hij rolde kreunend uit zijn bed. Hoewel hij afgelopen week elke dag twaalf uur sliep, was Jacob emotioneel, mentaal en lichamelijk helemaal uitgeput. De jongeman wist dat er op korte termijn geen verlichting zou komen. Morgen, de dag erna en elke dag van de volgende week, zou hij wakker worden en de cyclus van het verdrinken in zijn depressie voortzetten. Althans, dat was tenzij hij besloot er iets aan te doen.
Jacob kon niet ontsnappen aan de dwang om te fantaseren over hoeveel makkelijker het zou zijn als hij vredig in zijn slaap zou kunnen sterven. Hij was er zeker van dat het een zegen zou zijn, maar om de een of andere ondenkbare reden bleef hij gewoon wakker worden. Jacob slaakte een diepe zucht en liep naar de woonkamer van zijn kleine appartement en stak hier zijn laatste joint aan.
Hij keek om zich heen en nam de huidige staat van zijn kleine appartement in zich op. Kleding, flesjes, blikjes en verpakkingen van opwarmmaaltijden lagen verspreid over de vloer en zijn bevlekte lakens leken wanhopig een wasbeurt nodig te hebben. Die ochtend werden zijn ogen zelfs betraand als reactie op de vreselijke geur van de resterende rook in combinatie met de andere onfrisse geuren in zijn appartement, maar Jacob had niet het verlangen om schoon te maken. Hij wreef eenvoudig de tranen uit zijn ogen en trok een spijkerbroek aan die op de bank in de woonkamer lag en schuifelde terug naar zijn slaapkamer om een hemd te zoeken.
Jacob staarde enige tijd naar zichzelf in de spiegel die boven zijn kast hing. Hij keek naar de puistjes die zijn karamelbruine huid versierden en zijn gitzwarte afro, die ongeveer vijf centimeter hoger was gegroeid dan de twee centimeters die hij normaal aanhield. Hij zag dat zijn baard nodig een trimbeurt kon gebruiken omdat de haartjes ongelijk waren en alle kanten uitstaken. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd en viste het laatste schone shirt uit zijn kast. Hij trok het aan en liep zijn appartement uit naar de bushalte.
***
Zittend in de wachtkamer van zijn therapeut, bedacht hij hoe zinloos zijn bestaan was. Hij was tweeëntwintig jaar oud en hij had absoluut niets met hem te maken. Zonder familie, geen baan en zonder dromen, vroeg Jacob zich af wat het punt zou zijn om te blijven leven als hij absoluut niets had om naar uit te kijken. Hij was er zeker van dat verstandiger was om voortijdig zijn ellende te beëindigen.
Zijn therapeut, Simon, was een korte West-Indische man uit Trinidad van in de dertig, die hem op vakkundige wijze had bijgestaan met het verwerken van zijn verdriet nadat hij een paar jaar geleden op een tragische manier zijn familie verloor.
Tijdens de laatste sessie, vorige week dinsdag, werkten ze aan het creëren van nieuwe levensdoelen en tegen het einde van de laatste sessie was Simon blij met de progressie die Jacob boekte.
Toen Simon naar de wachtkamer ging om Jacob naar binnen te leiden, rook hij een sterke geur van wiet die van zijn cliënt afkwam en hij was meteen teleurgesteld. Van zijn ongecoördineerde stappen naar de therapiekamer, evenals zijn bloeddoorlopen ogen, Simon wist dat Jacob al zo hoog was dat deze sessie niet erg de moeite waard zou zijn. Simon besloot dat hij op z’n minst zou trachten om tot op de bodem uit te zoeken wat er is gebeurd voordat hij hem naar huis stuurde.
Nadat Jacob uiteindelijk de bank had bereikt, met een beetje hulp van Simon zodat hij niet per ongeluk iets beschadigde, legde Jacob zijn hoofd tegen de rugleuning van de bank en sloot zijn ogen.
Simon ging in zijn stoel tegenover Jacob zitten en toen de jongeman geen moeite deed om een gesprek te beginnen, riep hij hem toe.
“Jacob?”
Zijn cliënt opende zijn ogen, ging een beetje rechtop zitten en zei: “Oh heyy, hoe gaat het baas? Ik was even vergeten dat je er was.”
Ziende dat hij nu Jacobs aandacht had, leunde Simon naar voren. “Wat is er met Jacob gebeurd, waarom ben je high?”
“Ik ben stoned omdat ik dat wil zijn Simon” verklaarde hij onvermurwbaar.
Simon zuchtte. Hij wist dat het niet gemakkelijk zou zijn om directe antwoorden van Jacob te krijgen als hij in deze toestand was.
“Jacob, je besloot een jaar geleden te stoppen met het gebruik van cannabis. De laatste sessie leek je heel gelukken en hoopvol. Wat is er in de tussentijd veranderd?”
Geïrriteerd dat hij eraan werd herinnerd hoe snel zijn geluk onder hem vandaan werk gerukt, keek Jacob door het raam boven het hoofd van zijn therapeut.
“Ik ben niet langer een idioot, Simon. Nu zie ik de wereld duidelijker, dat is alles.”
“Ja Jacob, ik weet het. Nu is de wereld verschrikkelijk en alles is slecht, maar wat veranderde in je leven, waardoor je jezelf zo bent gaan voelen?”
De tweeëntwintigjarige rolde zijn ogen, leunde achterover tegen de bank en sloeg zijn armen over elkaar. Hij begon te worden en koos ervoor om te zwijgen.
Simon haalde gefrustreerd zijn hand door zijn haar. Hij wist Jacob normaal een paar uur voor de sessie les had op vrijdag, maar hij vermoedde dat hij niet was geweest in deze toestand.
“ben je vandaag naar school geweest?”
De geïrriteerde jongeman schudde zijn hoofd. “Nee, fuck school. Fuck les.”
“Fuck les? Als ik het me goed herinner, Jacob, sprak je tijdens de laatste sessie over hoe je van plan was je lessen serieuzer te nemen. dus ik zal je nogmaals vragen, wat is er gebeurd in de tussentijd?”
Jacob nam even de tijd om neergeslagen naar de vloer te kijken.
“ik ben van school getrapt, ik ben een loser die niets meer over heeft” fluisterde hij met een vleugje verdriet, te horen aan zijn stem.
Simon hield een neutrale uitdrukking op zijn gezicht, maar hij was innerlijk blij dat hij eindelijk een nuttig antwoord van de jongeman had gekregen. Hij wilder alleen nog wel wat meer details.
“Wanneer heb je dit ontdekt?”
“Ik kreeg een telefoontje en een e-mail de dag na onze laatste sessie met de mededeling dat ik van school was gestuurd.”
Simon ging een beetje rechter in zijn stoel zitten en kruiste zijn benen. Hij hield zijn aandacht gericht op het snel in beweging houden van het gesprek, wetende uit het verleden dat de medewerking van Jacob niet lang zou duren.
“Wat doe je sindsdien?”
“Oh, ik heb net gechilled, gerookt en plannen gemaakt.” Reageerde Jacob enthousiast terwijl hij zijn hoofd tegen de leuning van de bank liet rusten.
De doorgewinterde therapeut was zich ervan bewust dat Jacob dit deed om zijn emoties te verbergen. Hij zag de jongeman achteroverleunen met een glimlach op zijn gezicht. Het was bijna alsof hij opeens duizelig werd. Hij wist dat dit iets was wat Jacob alleen deed als hij zich volatiel voelde. Toch dacht hij dat hij het ijs kon breken.
“Wat voor plannen?”
Jacob glimlachte en strekte zich uit. “Laatste plannen.”
Simon wist waar dit heen ging. Na het verlies van zijn familie, had Jacob een paar keer geprobeerd zelfmoord te plegen. Voor zijn meest recente poging, liet Simon hem opnemen bij een lokaal psychiatrisch ziekenhuis. Tot Simons’ schrik was Jacob binnen een paar uur ontsnapt uit het ziekenhuis, waarna hij die avond opnieuw had geprobeerd om zelfmoord te plegen.
“Jacob, heb je plannen gemaakt om je leven te beëindigen?” Vroeg Simon direct, in de hoop om een interventie op te voeren.
Jacob rolde met zijn ogen. “Luister Simon, we hoeven de hele therapie niet overnieuw te doen.” Hij zweeg even voordat hij vervolgde: “Jij voelt je goed, ik voel me prima. Alles is oké.”
“Heb je de therapie opgegeven? Jacob dit is gewoon een ander probleem in je leven. Je kan je eroverheen zetten” Probeerde Simon hem aan te moedigen.
De jongeman ging op de bank zitten en kruiste zijn benen. “Ik ben hier eigenlijk gekomen om je te vertellen dat ik niet terug zal komen, maar ik wilde je laten weten dat ik het op prijs stelde om jou als therapeut te hebben. Je bent echt goed, beter dan de meesten.”
“Jacob, na je laatste zelfmoordpoging stemde je ermee in dat je me zou bezoeken voor een slotbijeenkomst om te bespreken wat we hebben bereikt, in plaats van gewoon te vertrekken als je ervoor kiest om te stoppen.”
Hij haalde zijn schouders op. “ik bedoel als je echt zo je tijd wil verspillen, prima ik kom wel.”
“Goed, vandaag is vrijdag. Ik zie je maandag om 18:30, schikt jou dat?”
“Ja, ik zal er zijn.” Bevestigde Jacob en stond op om te vertrekken.
Toen hij op het punt stond om uit het pand te lopen, hoorde hij Simon roepen: “Jacob, probeer op zijn minst nuchter te zijn voor de volgende sessie.”
“Natuurlijk, Simon, natuurlijk.” Antwoorde hij terwijl hij het gebouw uit strompelde richting de bushalte.
Tijdens de rit terug naar zijn appartement, beargumenteerde hij Jacob zijn zelfmoordplannen. Hij bedacht dat, omdat hij geen familie of vrienden had, het hele proces een stuk makkelijker maakte. Hij hoefde zelfs geen briefje te schrijven. Een paar jaar geleden had hij een tv-programma gekeken waarin de hoofdpersoon besloot om een einde te maken aan zijn leven op het strand met een overdosis heroïne. Jacob wilde diezelfde route volgen voor deze poging.
De jongeman had al een dealer in gedachten en was van plan om zijn elektronica te verkopen om aan genoeg te komen. Voordat hij de deur van zijn appartement opendeed, zag Jacob een uitroepteken op de deur dat bedoeld was om hem te informeren dat hij tot volgende week woensdag had om het pand leeg te maken en te verlaten.
Ze zullen in ieder geval vroeg beginnen met het opruimen.
Nadat hij de deur had opengemaakt, strompelde hij door zijn woonkamer en verzamelde alle waardevolle elektronica in een plastic zak om naar het pandjeshuis te brengen.
***
Het was laat in de avond toen Simon klaar was met zijn laatste patiënt van de dag. Hij zat in zijn kantoor en dacht aan zijn sessie met Jacob. Hij was eigenlijk niet van plan om volgende week afspraken in te plannen. In feite was de praktijk, die hij met zijn vrouw deelde, een hele maand gesloten. Het was bijna hun vijftienjarige jubileum van hun huwelijk en ze waren van plan om woensdag naar hun tweede huis in de bergen te vertrekken.
Simon kon het niet helpen, maar hij voelde zich schuldig dat hij niet kon ontdekken hoe hij Jacob kon helpen. Hij zag zoveel van zijn eigen in de jongere man. Hij herinnerde zich dat hij in hetzelfde dal als Jacob zat toen hij rond Jacobs leeftijd was, nadat hij naar de VS was geëmigreerd en familie en vrienden achterliet. Daarom aarzelde hij niet om Jacob nog een laatste sessie te zien. Nu moest hij wel de beslissing thuis aan zijn vrouw uitleggen wanneer hij thuiskwam.
***
Angelique, de vrouw van Simon, had hem altijd gesteund na de zelfmoordpogingen van Jacob. Ze wist uit eigen ervaring, als doorgewinterde therapeut, hoe moeilijk het was om schuldgevoelens te verwerken na een zelfmoordpoging van een cliënt. Toen Simon thuiskwam en haar uitlegde waarom hij van plan was om nog een sessie met Jacob te houden voordat ze naar hun vakantiehuisje vertrekken, reageerde ze ook deze keer vol begrip.
Simon en Angelique bespraken of Jacob nog steeds zijn leven zou willen beëindigen. Simon was allesbehalve dan hoopvol of de volgende sessie effectief zou zijn. Het stel keek op internet naar psychiatrische ziekenhuizen in Washington, die zich specialiseerden in het revalideren van patiënten met aanhoudende zelfmoordgedachten.
Met hun speurtocht kwamen ze uit bij een psychiatrisch ziekenhuis Sain Ives met een intensive-care afdeling voor chronisch suïcidale patiënten. De afdeling werd geleid door DR. Kelly, de hoofdpsychiater van het ziekenhuis. Ze waren met een project bezig om een nieuwe en baanbrekende behandelingsmethode te ontwikkelen, waarbij sprake was van medicijn-ondersteunende fysieke ouderdomsregressie. Dr. Kelly claimde dat, het herbeleven van de kindertijd in een gezin zonder zorgen, de enige echte remedie tegen chronische suïcidale gedachten is.
Eerder twijfelde het echtpaar over de effectiviteit van deze behandeling, maar hoe meer Simon en Angelique het programma van de behandeling doornamen, hoe meer vertrouwen ze hadden dat Jacob een goede kandidaat voor de behandeling zou zijn. Dezelfde avond nog stuurde Simon een e-mail, met relevante informatie over Jacobs situatie, naar Dr. Kelly om een afspraak te maken voor maandochtend.
Kun je je voorstellen om geforceerd terug te veranderen in een peuter? Dat is het lot van de depressieve, hopeloze en suïcidale Jacob, een 22-jarige jongeman uit de US, Virgin Islands. Om zijn leven te redden ontvoert zijn therapeut, Simon samen met zijn vrouw Angelique, hem en krijgt hij een medicijn toegediend dat hem letterlijk terug transformeert naar een peuter. Dit verhaal speelt zich af in Washington en vertelt de maand waarin Jacob emotioneel en mentaal terug veranderd in een peuter.
Inhoudsopgave
- Hoofdstuk 1: Jacobs' depressie
- Hoofdstuk 2: Simons interventie
- Hoofdstuk 3: Jacobs' opname
- Hoofdstuk 4: Angeliques miskraam
- Hoofdstuk 5: Jacobs' situatie
- Hoofdstuk 6: Jacobs' transformatie
- Hoofdstuk 7: Instructies van meneer Hammond
- Hoofdstuk 8: Het vakantiehuis
- Hoofdstuk 9: Affectie van Angelique
- Hoofdstuk 10: Herstel van Jacob
- Hoofdstuk 11: Advies van Dr. Kelly
- Hoofdstuk 12: Geheugenverlies van Jacob
- Hoofdstuk 13: Jacobs' angst
- Hoofdstuk 14: Jacobs' woede
Het verhaal, Jacobs' Regressie bestaat uit 24 hoofdstukken en is geschikt voor alle leeftijden.
De credits blijven uiteraard voor de originele auteur, CalebTheReaderWriter.
Origineel (Engels): Jacob's Regression
Auteur: CalebTheReaderWriter (Wattpad)
Vertaling: Muisje
Copyright Nederlandse versie: ABDLForum in samenwerking met auteur
Het vertalen kost tijd, dus er zal in delen hoofdstukken worden geplaatst.
Feedback of commentaar is welkom!
Veel leesplezier!
Hoofdstuk 1: Jacobs' depressie
Een dichtslaande deur in de verte schokte Jacob wakker. Terwijl hij wachtte tot het bonzen in zijn borst voorbijging, hoorde hij een schreeuw in de verte die zijn vermoedens bevestigde. Dat moeten wel de buren zijn die weer ruzie hebben. Verdorie.
De jongeman rekte zich uit en haalde zijn mobiel onder het kussen vandaan. De gepauzeerde video op het scherm herinnerde Jacob eraan dat hij de hele ochtend doorbracht met het roken van wiet en het kijken van porno om zo te proberen zijn emotionele pijn weg te masturberen. Hij veegde de ongelezen meldingen op zijn telefoon weg zonder er maar naar te kijken en gooide het apparaat naar de andere kant van het bed.
Jacob stond op het punt terug in slaap te vallen toen er op zijn telefoon een alarm afging. Hij knipte zijn ogen open en overwoog even om de telefoon, die in zijn lakens zijn gewikkeld, tegen de muur te gooien, maar besloot in plaats daarvan om met zijn handen voelende over de lakens zijn telefoon te vinden. Toen hij eindelijk het apparaat pakte, besefte hij dat het geen telefoongesprek was over een onbetaalde rekening, maar de wekker voor de herinnering die hij had opgesteld. Hij moest zijn appartement meteen verlaten als hij op tijd voor zijn therapieafspraak wilde zijn.
Hij rolde kreunend uit zijn bed. Hoewel hij afgelopen week elke dag twaalf uur sliep, was Jacob emotioneel, mentaal en lichamelijk helemaal uitgeput. De jongeman wist dat er op korte termijn geen verlichting zou komen. Morgen, de dag erna en elke dag van de volgende week, zou hij wakker worden en de cyclus van het verdrinken in zijn depressie voortzetten. Althans, dat was tenzij hij besloot er iets aan te doen.
Jacob kon niet ontsnappen aan de dwang om te fantaseren over hoeveel makkelijker het zou zijn als hij vredig in zijn slaap zou kunnen sterven. Hij was er zeker van dat het een zegen zou zijn, maar om de een of andere ondenkbare reden bleef hij gewoon wakker worden. Jacob slaakte een diepe zucht en liep naar de woonkamer van zijn kleine appartement en stak hier zijn laatste joint aan.
Hij keek om zich heen en nam de huidige staat van zijn kleine appartement in zich op. Kleding, flesjes, blikjes en verpakkingen van opwarmmaaltijden lagen verspreid over de vloer en zijn bevlekte lakens leken wanhopig een wasbeurt nodig te hebben. Die ochtend werden zijn ogen zelfs betraand als reactie op de vreselijke geur van de resterende rook in combinatie met de andere onfrisse geuren in zijn appartement, maar Jacob had niet het verlangen om schoon te maken. Hij wreef eenvoudig de tranen uit zijn ogen en trok een spijkerbroek aan die op de bank in de woonkamer lag en schuifelde terug naar zijn slaapkamer om een hemd te zoeken.
Jacob staarde enige tijd naar zichzelf in de spiegel die boven zijn kast hing. Hij keek naar de puistjes die zijn karamelbruine huid versierden en zijn gitzwarte afro, die ongeveer vijf centimeter hoger was gegroeid dan de twee centimeters die hij normaal aanhield. Hij zag dat zijn baard nodig een trimbeurt kon gebruiken omdat de haartjes ongelijk waren en alle kanten uitstaken. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd en viste het laatste schone shirt uit zijn kast. Hij trok het aan en liep zijn appartement uit naar de bushalte.
***
Zittend in de wachtkamer van zijn therapeut, bedacht hij hoe zinloos zijn bestaan was. Hij was tweeëntwintig jaar oud en hij had absoluut niets met hem te maken. Zonder familie, geen baan en zonder dromen, vroeg Jacob zich af wat het punt zou zijn om te blijven leven als hij absoluut niets had om naar uit te kijken. Hij was er zeker van dat verstandiger was om voortijdig zijn ellende te beëindigen.
Zijn therapeut, Simon, was een korte West-Indische man uit Trinidad van in de dertig, die hem op vakkundige wijze had bijgestaan met het verwerken van zijn verdriet nadat hij een paar jaar geleden op een tragische manier zijn familie verloor.
Tijdens de laatste sessie, vorige week dinsdag, werkten ze aan het creëren van nieuwe levensdoelen en tegen het einde van de laatste sessie was Simon blij met de progressie die Jacob boekte.
Toen Simon naar de wachtkamer ging om Jacob naar binnen te leiden, rook hij een sterke geur van wiet die van zijn cliënt afkwam en hij was meteen teleurgesteld. Van zijn ongecoördineerde stappen naar de therapiekamer, evenals zijn bloeddoorlopen ogen, Simon wist dat Jacob al zo hoog was dat deze sessie niet erg de moeite waard zou zijn. Simon besloot dat hij op z’n minst zou trachten om tot op de bodem uit te zoeken wat er is gebeurd voordat hij hem naar huis stuurde.
Nadat Jacob uiteindelijk de bank had bereikt, met een beetje hulp van Simon zodat hij niet per ongeluk iets beschadigde, legde Jacob zijn hoofd tegen de rugleuning van de bank en sloot zijn ogen.
Simon ging in zijn stoel tegenover Jacob zitten en toen de jongeman geen moeite deed om een gesprek te beginnen, riep hij hem toe.
“Jacob?”
Zijn cliënt opende zijn ogen, ging een beetje rechtop zitten en zei: “Oh heyy, hoe gaat het baas? Ik was even vergeten dat je er was.”
Ziende dat hij nu Jacobs aandacht had, leunde Simon naar voren. “Wat is er met Jacob gebeurd, waarom ben je high?”
“Ik ben stoned omdat ik dat wil zijn Simon” verklaarde hij onvermurwbaar.
Simon zuchtte. Hij wist dat het niet gemakkelijk zou zijn om directe antwoorden van Jacob te krijgen als hij in deze toestand was.
“Jacob, je besloot een jaar geleden te stoppen met het gebruik van cannabis. De laatste sessie leek je heel gelukken en hoopvol. Wat is er in de tussentijd veranderd?”
Geïrriteerd dat hij eraan werd herinnerd hoe snel zijn geluk onder hem vandaan werk gerukt, keek Jacob door het raam boven het hoofd van zijn therapeut.
“Ik ben niet langer een idioot, Simon. Nu zie ik de wereld duidelijker, dat is alles.”
“Ja Jacob, ik weet het. Nu is de wereld verschrikkelijk en alles is slecht, maar wat veranderde in je leven, waardoor je jezelf zo bent gaan voelen?”
De tweeëntwintigjarige rolde zijn ogen, leunde achterover tegen de bank en sloeg zijn armen over elkaar. Hij begon te worden en koos ervoor om te zwijgen.
Simon haalde gefrustreerd zijn hand door zijn haar. Hij wist Jacob normaal een paar uur voor de sessie les had op vrijdag, maar hij vermoedde dat hij niet was geweest in deze toestand.
“ben je vandaag naar school geweest?”
De geïrriteerde jongeman schudde zijn hoofd. “Nee, fuck school. Fuck les.”
“Fuck les? Als ik het me goed herinner, Jacob, sprak je tijdens de laatste sessie over hoe je van plan was je lessen serieuzer te nemen. dus ik zal je nogmaals vragen, wat is er gebeurd in de tussentijd?”
Jacob nam even de tijd om neergeslagen naar de vloer te kijken.
“ik ben van school getrapt, ik ben een loser die niets meer over heeft” fluisterde hij met een vleugje verdriet, te horen aan zijn stem.
Simon hield een neutrale uitdrukking op zijn gezicht, maar hij was innerlijk blij dat hij eindelijk een nuttig antwoord van de jongeman had gekregen. Hij wilder alleen nog wel wat meer details.
“Wanneer heb je dit ontdekt?”
“Ik kreeg een telefoontje en een e-mail de dag na onze laatste sessie met de mededeling dat ik van school was gestuurd.”
Simon ging een beetje rechter in zijn stoel zitten en kruiste zijn benen. Hij hield zijn aandacht gericht op het snel in beweging houden van het gesprek, wetende uit het verleden dat de medewerking van Jacob niet lang zou duren.
“Wat doe je sindsdien?”
“Oh, ik heb net gechilled, gerookt en plannen gemaakt.” Reageerde Jacob enthousiast terwijl hij zijn hoofd tegen de leuning van de bank liet rusten.
De doorgewinterde therapeut was zich ervan bewust dat Jacob dit deed om zijn emoties te verbergen. Hij zag de jongeman achteroverleunen met een glimlach op zijn gezicht. Het was bijna alsof hij opeens duizelig werd. Hij wist dat dit iets was wat Jacob alleen deed als hij zich volatiel voelde. Toch dacht hij dat hij het ijs kon breken.
“Wat voor plannen?”
Jacob glimlachte en strekte zich uit. “Laatste plannen.”
Simon wist waar dit heen ging. Na het verlies van zijn familie, had Jacob een paar keer geprobeerd zelfmoord te plegen. Voor zijn meest recente poging, liet Simon hem opnemen bij een lokaal psychiatrisch ziekenhuis. Tot Simons’ schrik was Jacob binnen een paar uur ontsnapt uit het ziekenhuis, waarna hij die avond opnieuw had geprobeerd om zelfmoord te plegen.
“Jacob, heb je plannen gemaakt om je leven te beëindigen?” Vroeg Simon direct, in de hoop om een interventie op te voeren.
Jacob rolde met zijn ogen. “Luister Simon, we hoeven de hele therapie niet overnieuw te doen.” Hij zweeg even voordat hij vervolgde: “Jij voelt je goed, ik voel me prima. Alles is oké.”
“Heb je de therapie opgegeven? Jacob dit is gewoon een ander probleem in je leven. Je kan je eroverheen zetten” Probeerde Simon hem aan te moedigen.
De jongeman ging op de bank zitten en kruiste zijn benen. “Ik ben hier eigenlijk gekomen om je te vertellen dat ik niet terug zal komen, maar ik wilde je laten weten dat ik het op prijs stelde om jou als therapeut te hebben. Je bent echt goed, beter dan de meesten.”
“Jacob, na je laatste zelfmoordpoging stemde je ermee in dat je me zou bezoeken voor een slotbijeenkomst om te bespreken wat we hebben bereikt, in plaats van gewoon te vertrekken als je ervoor kiest om te stoppen.”
Hij haalde zijn schouders op. “ik bedoel als je echt zo je tijd wil verspillen, prima ik kom wel.”
“Goed, vandaag is vrijdag. Ik zie je maandag om 18:30, schikt jou dat?”
“Ja, ik zal er zijn.” Bevestigde Jacob en stond op om te vertrekken.
Toen hij op het punt stond om uit het pand te lopen, hoorde hij Simon roepen: “Jacob, probeer op zijn minst nuchter te zijn voor de volgende sessie.”
“Natuurlijk, Simon, natuurlijk.” Antwoorde hij terwijl hij het gebouw uit strompelde richting de bushalte.
Tijdens de rit terug naar zijn appartement, beargumenteerde hij Jacob zijn zelfmoordplannen. Hij bedacht dat, omdat hij geen familie of vrienden had, het hele proces een stuk makkelijker maakte. Hij hoefde zelfs geen briefje te schrijven. Een paar jaar geleden had hij een tv-programma gekeken waarin de hoofdpersoon besloot om een einde te maken aan zijn leven op het strand met een overdosis heroïne. Jacob wilde diezelfde route volgen voor deze poging.
De jongeman had al een dealer in gedachten en was van plan om zijn elektronica te verkopen om aan genoeg te komen. Voordat hij de deur van zijn appartement opendeed, zag Jacob een uitroepteken op de deur dat bedoeld was om hem te informeren dat hij tot volgende week woensdag had om het pand leeg te maken en te verlaten.
Ze zullen in ieder geval vroeg beginnen met het opruimen.
Nadat hij de deur had opengemaakt, strompelde hij door zijn woonkamer en verzamelde alle waardevolle elektronica in een plastic zak om naar het pandjeshuis te brengen.
***
Het was laat in de avond toen Simon klaar was met zijn laatste patiënt van de dag. Hij zat in zijn kantoor en dacht aan zijn sessie met Jacob. Hij was eigenlijk niet van plan om volgende week afspraken in te plannen. In feite was de praktijk, die hij met zijn vrouw deelde, een hele maand gesloten. Het was bijna hun vijftienjarige jubileum van hun huwelijk en ze waren van plan om woensdag naar hun tweede huis in de bergen te vertrekken.
Simon kon het niet helpen, maar hij voelde zich schuldig dat hij niet kon ontdekken hoe hij Jacob kon helpen. Hij zag zoveel van zijn eigen in de jongere man. Hij herinnerde zich dat hij in hetzelfde dal als Jacob zat toen hij rond Jacobs leeftijd was, nadat hij naar de VS was geëmigreerd en familie en vrienden achterliet. Daarom aarzelde hij niet om Jacob nog een laatste sessie te zien. Nu moest hij wel de beslissing thuis aan zijn vrouw uitleggen wanneer hij thuiskwam.
***
Angelique, de vrouw van Simon, had hem altijd gesteund na de zelfmoordpogingen van Jacob. Ze wist uit eigen ervaring, als doorgewinterde therapeut, hoe moeilijk het was om schuldgevoelens te verwerken na een zelfmoordpoging van een cliënt. Toen Simon thuiskwam en haar uitlegde waarom hij van plan was om nog een sessie met Jacob te houden voordat ze naar hun vakantiehuisje vertrekken, reageerde ze ook deze keer vol begrip.
Simon en Angelique bespraken of Jacob nog steeds zijn leven zou willen beëindigen. Simon was allesbehalve dan hoopvol of de volgende sessie effectief zou zijn. Het stel keek op internet naar psychiatrische ziekenhuizen in Washington, die zich specialiseerden in het revalideren van patiënten met aanhoudende zelfmoordgedachten.
Met hun speurtocht kwamen ze uit bij een psychiatrisch ziekenhuis Sain Ives met een intensive-care afdeling voor chronisch suïcidale patiënten. De afdeling werd geleid door DR. Kelly, de hoofdpsychiater van het ziekenhuis. Ze waren met een project bezig om een nieuwe en baanbrekende behandelingsmethode te ontwikkelen, waarbij sprake was van medicijn-ondersteunende fysieke ouderdomsregressie. Dr. Kelly claimde dat, het herbeleven van de kindertijd in een gezin zonder zorgen, de enige echte remedie tegen chronische suïcidale gedachten is.
Eerder twijfelde het echtpaar over de effectiviteit van deze behandeling, maar hoe meer Simon en Angelique het programma van de behandeling doornamen, hoe meer vertrouwen ze hadden dat Jacob een goede kandidaat voor de behandeling zou zijn. Dezelfde avond nog stuurde Simon een e-mail, met relevante informatie over Jacobs situatie, naar Dr. Kelly om een afspraak te maken voor maandochtend.
Laatst bewerkt: